Piše: Thomas Huebel
U slavnom pismu ocu Franz Kafka pise o svom zidovstvu: “… naspram djetetu, bilo ga je premalo da bi se dalje prenosilo, a dok si ga Ti prenosio, potpuno je iskapalo”. Kao sto to sugerira citat,Kafka je bio asimilirani Zidov. Ipak, odatle se ne bi smio prebrzo izvuci zakljucak da zidovstvo za njega nije imalo nikakvo znacenje. On nije samo zivio u gotovo iskljucivo zidovskoj sredini i tokom cijelog zivota imao kontakte skoro samo sa Zidovima (Milena Jesenská je u tom smislu najvaznija iznimka) vec se jos od 1911. vrlo intenzivno poceo baviti zidovskom tradicijom.
Kafkino zidovstvo ili tocnije, pitanje u kakvom odnosu stoje zidovstvo i knjizevnost kod Kafke, tema je knjige renomiranog talijanskog germanista Giuliana Baionija, prve njegove knjiga prevedene na njemacki. Iako su neki istrazivaci posredovali sliku o Kafki kao potpuno nevezanom za tradiciju, Baionijev cilj nije dokazati suprotno. Naprotiv, autor ukazuje na to da je pojam tradicije za Kafku postao problematican i da je zapravo njezin raspad tema mnogih Kafkinih tekstova.
Otuda se ni Baionijeva metoda ne sastoji u trazenju motiva iz Talmuda ili Kabbale u Kafkinim djelima, jer vec time bi se preskocio daleko fundamentalniji problem, naime pitanje, na koji se nacin kod Kafke uspostavlja odnos prema zidovskoj tradiciji, tko ga je posredovao i kako se taj odnos mijenjao s vremenom. Slijedom tih pitanja Baioni na pocetku knjige prvo analizira milje praskih Zidova, asimiliranih na njemacku kulturu, a to je milje u kojem se Kafka kretao cijelog svog zivota, da bi potom rekonstruirao poglede tih Zidova kojima zidovstvo niposto nije bilo samorazumljivo. Njihova je perspektiva bila tada pod sve snaznijim pecatom cionizma u cije su najvaznije eksponente u Pragu spadali Kafkini prijatelji Max Brod, Felix Weltsch i Hugo Bergmann, ali osobito pod pecatom kulturnog cionizma Martina Bubera. Za razliku od politickog cionizma jednog Herzla, Buber nije slijedio ideju utemeljenja zidovske drzave vec kulturne i duhovne obnove zidovstva. U tom smislu kulturni cionizam se orjentira ka istocno-evropskim Zidovima koji nisu bili zahvaceni asimilacijom. Osobito znacenje za Bubera je imao hasidizam, religijska struja usmjerena protiv zidovske ortodoksije u kojoj cak ni najjednostavnije svakodnevne radnje nisu ostajale nepreradjene u medij sluzbe svetinji.
I Kafka se, doduse na ponesto osoben nacin, poceo interesirati za istocne Zidove. Tako 5. listopada 1911. posjecuje predstavu jedne istocno-zidovske glumacke trupe. To kazaliste na jiddischu ga se toliko dojmilo da ce sljedecih nekoliko mjeseci vidjeti dvadesetak predstava. No razlog tom odusevljenju ne lezi u tome da se Kafka odlucio prikljuciti nacionalnim ciljevima zidovske romantike. Nadalje, on ni u kom slucaju ne pokazuje sklonost estetizaciji i idealizaciji istocnog zidovstva onako kako je to cinio Buber u knjizevnim obradama hasidskih legendi. Kafkini opsirni dnevnicki zapisi jasno pokazuju da je on posve bio svjestan niske estetske kvalitete tih komedijanata. Stovise, on detaljno opisuje scene nehoticne komike. U kasnijem osvrtu na na to on pise: “Sigurno nisam ironicno govorio o tom teatru zargona, mozda sam se smijao, ali to spada u ljubav.” Kafku fascinira nesto posve drugo, naime vitalnost, osjecaj zajednistva, veselo, naivno, samorazumljivo zidovstvo tih glumaca. Njegovo odusevljenje nalazi izraz cak javno – sto je za introvertiranog Kafku vrlo neobicno – i to u “Govoru o jidisu” koji je Kafka odrzao u veljaci 1912. u Zidovskoj vijecnici. U zidovskoj se dijaspori jidis uglavnom smatrao znakom otudjenja. No Kafka brani taj jezik pred praskim Zidovima na taj nacin da njegov govor ujedno postaje napad na individualizam zapadnih Zidova, a time konacno i na samog sebe. Istocni Zidovi mu dakle sluze u neku ruku kao kontrastna folija da bi bolje ocrtao deficite zapadnih Zidova. Pri tome, kao i u nekim drugim prilikama, on slijedi tad uobicajene sheme kulturnog cionizma: zapadni Zidov vodi individualisticki, obeskorjenjeni zivot, bez zajednice, bez tradicije.
Slozenost Kafkinog odnosa prema cionizmu koji se neprestano mijenjao ovdje je moguce orisati samo grubo. Prema Baioniju, znacenje cionizma za Kafku se sastojalo u tome sto je to jedini sistem vrijednosti s kojim se Kafka neprestano osjecao konfrontiranim i koji mu je sluzio za obracune sa samim sobom. Veliku ulogu igrao je cionizam u odnosu s Felice Bauer, Zidovkom iz Berlina, koju je Kafka upoznao 1912. preko Maxa Broda. U sljedecih pet godina Kafka se s njome zarucivao dva puta i napisao joj nebrojna pisma. Prema Baionijevu tumacenju, u tom poznatom slucaju se nije toliko radilo o privatnoj prici individualisticke nesposobnosti za odnos; za njega je to jedna “vrlo zidovska prica”. U vrijeme prvog susreta, Felice Bauer je bila sljedbenica cionizma i ucila hebrejski; Kafka i ona su cak dogovaraali zajednicko putovanje u Palestinu. Medjutim, cionizam nije bio tek povod za njihov odnos, on je stovise ona potebna kulturna pozadina na kojoj se taj odnos mora promatrati, buduci da su brak i obitelj u tadasnjem cionistickom tisku stavljani na pijedestal kao nacionalna obaveza. Na toj pozadini postaje jasno zasto Kafka u jednom pismu prijateljici svoje zarucnice, Grete Bloch, kaze da je upravo za njega – koji je sa svojim necionistickim i nevjernickim zidovstvom unaprijed iskljucen iz svake zajednice – zenidba, taj “najsocijalniji cin”, najtezi moguci korak.
To objasnjava i cinjenicu da je tema pisanja, a ne zidovstvo, pravi predmet njegove prepiske s Felice Bauer (u pismima Mileni stvari stoje obrnuto). Citava se korespondencija za Kafku vrti oko toga da opravda svoju literaturu i svoju spisateljsku egzistenciju koju ce brak dovesti u opasnost: “Proludovati noci u pisanju, to je ono sto hocu. I propasti u tome ili poludjeti, i to hocu.” Ocito je da je Kafka do te mjere uzivao u pisanju da ga je morao opisivati gotovo kao opsceni grijeh. Zato Baioni interpretira Kafkinu pripovjetku “U kaznjenickoj koloniji” kao metaforicki opis svoje spisateljske egzistencije. Stroj za mucenje, koji se tamo opisuje, sluzi tome da se presuda ureze u tijelo osudjeniku; to je dakle stroj koji pise i koji sama sebe unistava pisanjem . Dijametralno suprotno tome jest cionisticko shvacenje knjizevnosti Maxa Broda koji napada dekadentni i individualisticki esteticizam modernih knjizevnika i od zidovskog pisca zahtjeva da se aktivno ukljuci u izgradnju zidovske zajednice. U toj instrumentalizaciji knjizevnosti za nacionalnu stvar Baioni vidi glavni razlog zbog kojeg se Kafka distancirao od cionizma .
Medjutim, Kafka odstupa od uobicajenih cionistickih pozicija i u drugim pogledima. Sasvim je skeptican u pogledu zahtjeva za ponovnim otkrivanjem i obnovom tradicije. Prema Baioniju, on u hasidizmu ne vidi kao Buber samo religiozni fenomen, on razotkriva strukture moci skrivene u njemu . (Jos jedan dokaz za Canettijevu tvrdnju da je Kafka medju svim pjesnicima “najveci ekspert za pitanja moci”.) Tako susret s jednim istocno-zidovskim rabinom u Marienbadu, izbjeglim pred ruskim frontom 1916., stoji pod sasvim drugim znakom nego susret s glumcima nekoliko godina prije toga. Kafka opisuje rabina kao sultana sa dvorom, njegove pratioce naziva “tajnicima” i “cinovnicima”. O rabinovom drzanju, rijecima i djelima Kafka zapisuje sljedece: “…imam dojam da se dublji smisao sastoji u tome da ga uopce nema”. Kafkina dijagnoza pogadja hijerarhijske strukture moci i gubitak legitimacije autoriteta upravo tamo gdje su zapadni Zidovi jos imaginirali da stoji nepatvorena izvornost, autenticnost preko koje su ocekivali oslobodjenje od svih zala asimilacije.
Time su nacete teme iz Kafkine pripovjetke “Gradnja kineskog zida” (1917). U toj prici kineski narod dobiva nalog od nepoznatog vodstva da izgradi zid, i on to izvodi dok gradnjom upravlja hijerarhijski uredjen sloj arhitekata i tehnicara. No smisao tog naloga najviseg drzavnog birokrata narodu ostaje nepoznat. U tu je pricu, kojom se ocevidno zidovski problemi prenose u daleku Kinu, ugradjena parabola “Carska vijest”. Car koji se nalazi na umoru posalje jednom udaljenom podaniku poruku, medjutim zbog ogromne prostorne udaljenosti glasnik nema nikakvih izgleda da stigne do podanika. Za Baionija je velicina kineskog prostora metafora za vremensku distancu, drugim rijecima, slika prekinutih veza tradicije. U svakom slucaju, da je poruka i mogla stici, ona bi neizbjezno bila poruka vec umrlog cara.
Figuru podanika koji u dalekoj provinciji sanja o poruci mrtvaca, Baioni interpretira kao knjizevnika . Otuda je vec moguce naslutiti da cilj njegove knjige nije u tome da ukazivanjem na veze sa zidovstvom bolje osvijetli neke aspekte Kafkina knjizevnog djela. Baionijeva osnovna teza seze puno dalje: on tvrdi da zidovstvo u bitnome odredjuje Kafkinu spisateljsku egzistenciju, ali da je, obrnuto, pisanje odlucujuci element njegova zapadno-zidovskog identiteta. U jednom pismu Mileni iz 1920. Kafka sebe naziva “najzapadnozidovskijim” od svih zapadnih Zidova i objasnjava to na sljedeci nacin: “… nista mi nije dano, sve moram tek steci, i to ne samo sadasnjost i buducnost, vec i proslost”. U jednom pismu Maxu Brodu, dvije godine prije toga, Kafka je skovao izraz “zapadno-zidovsko vrijeme”. Baioni pokazuje vrlo uvjerljivo da su ti pojmovi od sredisnjeg vazenja za Kafkino spisateljsko samorazumijevanje i da, osim toga, predstavljaju historijske kategorije sto Kafki sluze za interpretaciju svoje generacije i svoga doba. Daljnju, osobito vaznu funkciju termina “zapadnozidovsko vrijeme” Baioni vidi u tome da on sluzi Kafki za legitimaciju svog pisanja i ambicije da pisuci “zastupa” ono “negativno” svoga vremena. Tako iz Kafkine slabosti – naime iz nesposobnosti da izgradnji nacionalne zajednice doprinese nesto pozitivno – nastaje ona snaga koja ga uopce cini piscem.
