Nalazi se na velikoj dubini ispod šume Vensan, istočno od Pariza, a otkriven je tokom izgradnje nove linije podzemne željeznice između stanica Bastilja i Vensan. Ovaj grad otkrio je inspektor francuske policije, Sovaž, dok je tragao za nekolicinom radnika koji su nestali za vrijeme iskopavanja. Iz nenavedenih razloga inspektorov izvještaj najprije je objavljen na španskom jeziku.
Stanovnici ovoga grada, kojim vlada jedan starac poznat kao “Broj jedan”, jesu oni srećnici (ili nesrećnici) koji su preživjeli pokušaj samoubistva. Posjetioci će moći da razlikuju nesuđene samoubice iz mnogih krajeva svijeta po njihovom akcentu: iz Španije i Latinske Amerike su oni koji su pokušali samoubistvo zbog nesrećne ljubavi; z Engleske, oni koji su pokušali samoubistvo iz dosade; Iz Francuske, iz požude; iz Njemačke, iz straha od vojne regrutacije; iz Sjedinjenih Država, zbog bankrotstva; iz Kanade, zbog zime. Brojni bivši kancerozni pacijenti takođe čine jedan dio gradskog stanovništva.
Građanski kodeks Samoubilačkog grada veoma je strog. Nijesu dozvoljene nikakve strasti. Jedina hrana koja je dozvoljena uzima se u obliku minijaturnih pilula koje pomažu rad mozga. Svi stanovnici moraju neprestano da ćute, izuzev kada razgovaraju sa doktorom. Doktori samoubilačkog grada su, zapravo, policajci, jer u ovoj samoubilačkoj zajednici nema potrebe za zdravstvenom zaštitom: vazduh je tu stoprocentno čist, zahvaljujući zaštitnim zidovima, koji datiraju iz preistorijskih vremena i dopuštaju velikim količinama ozona da uđe, blokirajući put virusima.
Radijum se tu dobija u velikim količinama, kao i zlato (koje se transformiše iz srebra putem nekog nepoznatog procesa) i platina (koja se dobija iz zlata). Uz pomoć vještačke svjetlosti i toplote, stanovnici Samoubilačkog grada ubiraju ogromne prinose četiri puta godišnje. Kako povrće ne predstavlja dio njihove ishrane, nije poznato ta rade sa tim prinosima.
Uprkos očiglednim radostima koji ovaj grad ima da ponudi, posjetioci ga opisuju kao tužan i melanholičan. Priča se da je Samoubilački grad osnovan poslije propasti Samoubilačkog kluba u Londonu – katastrofe koju je izazvao princ Florizel od Boemije – ali ovaj istorijski sticaj događaja nije potkrijepljen nikakvim opipljivim dokazom.
Izvori: Robert Luis Stivenson: Nove priče iz 1001 noći, London 1882, Hoze Munjoz Eskamez: La Ciudad de los Suicidas, Barselona, 1912.
