Velika kaznionica u jednoj maloj pješčanoj dolini, dubokoj uvali okruženoj sa svih strana golim liticama. Nedaleko od ove kolonije je rijeka; dugi niz stepenica vodi do trajekta koji dovodi posjetioce iz njenog gornjeg toka. Klima je tropska.
Kuće u ovoj koloniji su skoro identične, veoma trošne, što važi i za komandantovu upravnu zgradu i čajdžinicu. Najinteresantnija zgrada je ona u kojoj je smješten kazneni aparat. Radi se o građevini duboko ukopanoj u zemlju koja se sastoji iz tri dijela koji su, tokom vremena, stekli neku vrstu popularnog nadimka. Njen donji dio naziva se “Krevet”, gornji dio “Crtač”, a pokretni srednji dio “Drljača”. S obzirom da je vodeći princip ove Kaznene kolonije da u krivicu nikada ne treba sumnjati, osuđeniku se začepljuju usta da bi se izbjegle beskorisne laži. Zatvorenik se postavlja na “Krevet”, na sloj specijalne pamučne vate, potpuno go i licem okrenutim na dolje. Ruke, noge i vrat mu se vezuju remenjem. Čim je zatvorenik vezan “Krevet” se stavlja u pokret; kretanje “Kreveta” u potpunosti odgovara kretanju “Drljače”, instrumenta za izvršavanje kazne.
Sama kazna je nepoznata zatvoreniku i nju na zatvorenikovom tijelu ispisuju igle “Drljače”. Potoje dvije vrste igala raspoređenih na više različitih načina. Pored svake dugačke igle nalazi se po jedna kratka. Dugačka igla služi za pisanje, a iz kratke izbija mlaz vode koji spira krv i čisti natpis. Krv i voda se tada sprovode kroz uske kanale u glavnu cijev koja vodi u već spreman grob. Da bi čitav proces izvršavanja kazne mogli da posmatraju posjetioci u udobnim trščanim stolicama, “Drljača” je napravljena od stakla.
Kako nije predviđeno da pisanje odmah ubije zatvorenika, već tek poslije dvanaest sati, za ispisivanje kazne koriste se kompleksna, kaligrafska slova. Oko torzoa ide uska traka na kojoj se ispisuje presuda sa brojnim ukrasnim elementima, dok je ostali dio tijela rezervisan za dodatne ukrase. Pamučna vata zaustavlja krvarenje.
Tokom prvih šest sati, dok igle zapisuju sve dublje i dublje, zatvorenik osjeća samo bol. Poslije dva sata, poveska sa lica se uklanja, jer on više nema snage da vrišti. Izvjesna količina tople pirinčane kaše uliva se u jednu posudu koja se zagrijeva električnim putem, a nalazi se pri uzglavlju “Kreveta”, iz koje zatvorenik, ako to želi, može da zahvati onoliko koliko može da lizne jezikom. Niko nikada to ne propušta. Tek negdje oko šestog sata zatvorenik gubi svaku želju za jelom. Postaje tih, a iz njegovih očiju kao da zrači prosvjetljenje. Službenici kažu da je emocija toga trenutka toliko snažna da bi čovjek mogao da padne u iskušenje da i sam ode pod “Drljaču” zajedno sa njim. Od tog trenutka nadalje, zatvorenik pući usne kao da osluškuje i počinje da poima zapis. Zbog kićenog stila slova, posjetiocu je teško da ga sam pročita, ali ga zatvorenik dešifruje preko svojih rana. Konačno, “Drljača” ga potpuno probada i baca u grob, gdje on pada u krv, vodu i pamučnu vatu. Kazna je time izvršena i jedan vojnik i jedan komandujući oficir ga tada sahranjuju.
Izvor: Franc Kafka, In der Strafkolonie, Lajpcig, 1919.