Šangri la (la na tibetanskom znači “planinski prelaz”), budistički manastir (i šire gledano dolina kojim on dominira), u Tibetu, danas pod kineskom upravom. Do njega se može doći samo pješke i posjetioci su rijetki.
Planina Karakal “”Plava planina”), na koju se do dana današnjeg niko nije popeo, uzdiže se do visine od dvadeset osam hiljada stopa nad ovom dolinom. Arhitektura samog manastira tipično je tibetanska, a njegovi obojeni paviljoni priljubljeni su uz planinski obronak na oko jednu milju iznad doline. Zgrade manastira imaju centralno grijanje, i nude jedan broj zapadnjačkih udobnosti, kao što su kupatila od zelenog porcelana napravljena u Akronu, država Ohajo. Sa jednog trema sa stubovima stepenici se spuštaju u vrt u kome se nalazi jedno jezerce sa lotosima, oivičeno menažerijom od bronzanih lavova, zmajeva i jednoroga. Tapiserije, fini lakirani predmeti i biser-plava Sung keramika ukrašavaju odaje manastira koje su osvijetljene papirnim lampionima. U muzičkoj sali, koja sadrži klavičembelo i pijanoforte, mogu se naći neobjavljena Šopenova djela, koja je po sjećanju zapisao jedan od njegovih učenika po imenu Brijak, skoro čitav vijek poslije Šopenove smrti. Biblioteka je otmena i prostrana, a knjige na engleskom, francuskom, njemačkom, ruskom kao i kineskom i drugim istočnjačkim jezicima poređane su po policama. Ona sadrži mnoge dragocjene knjige, nekoliko stotina mapa (na kojima Šangr-la nije ucrtan) i tomove savremene literature. Atmosfera u njoj veoma podsjeća na onu na Oksfordskom univerzitetu.
Dolina sa svojim genijalnim sistemom navodnjavanja, ima oko dvanaestak kvadratnih milja obrađene površine i u njoj se gaji jedna dobra sorta duvana. Nekoliko hiljada stanovnika, mješavina Kineza i Tibetanaca, živi ovdje pod kontrolom lama. Nema ni vojnika ni policije, jer je kriminal veoma rijedak – djelimično zbog toga što se samo ozbiljni prekršaji smatraju kriminalom, a dijelom zbog toga što svako ima dovoljno od svega, što bi mogao razumno da poželi. Kao poslednje pribježište, lame imaju moć da protjeraju prekršioca iz doline, ali ovo se smatra krajnjom i zastrašujućom kaznom. Oni vjeruju da “vladati savršeno znači ne vladati previše”. Ne postoji nikakav glasački sistem, jer bi ljudi doline Šangri-la bili šokirani kada bi morali da se izjasne da je jedna politika potpuno ispravna, a druga pogrešna.
Postoji pedeset lama koje su stekle puni status lame i nekoliko polulama. Vrhovni lama je jedan Englez, po imenu Hju Konvej, rođen 1893, konzul Njegovog veličanstva u Baskulu, u Indiji, od 1928- do 1930. Osnivač Šangri-la bio je otac Pero, rođen u Luksemburgu 1681, koji je umro u svojoj dve stotine pedesetoj godini. On je osnovao ovaj manastir 1734. i preveo Montenjov Esej o taštini na tibetanski.
Klima u dolini Šangri-la je topla preko dana, hladna preko noći. Ona je zaštićena od vjetrova, mada se oko podne često mogu čuti lavine na planini Karakal. Nešto u životnom stilu ljudi u dolini Šangri-la, a takođe i njena klima, dovodi do usporavanja toka ljudskog života, produžavajući ga daleko iznad normalnog očekivanja. Živjeti u Šangri-la preko četvrt vijeka bez ikakvih tragova starenja sasvim je uobičajeno. Međutim, kod onih koji napuste ovo mjesto vrijeme kao da ponovo hvata svoj korak i dolazi do pojave ekstremnih znakova starosti. Sličan fenomen usporavanja toka vremena iskusio je izvjesni gospodin Valdemar u Sjedinjenim Državama, kao i gospođica Lucija Vermeren, u pokrajini Buenos Ajres, u Argentini.
Izvori: Edgara Alan Po, “Činjneice o slučaju g. Valdemara” u: Priče o grotesknom i arabesknom, Filadelfija 1840; Džejms Hilton, Izgubljeni horizont, London i Besingstok, 1933; Adolfo Bioj Kasares, El perjurio de la nieve, Buenos Ajres, 1944.)
