Bogoslov i istoričar, učitelj Crkve, autor mnogobrojnih komentara na knjige Svetog pisma.
Smatra se najvažnijim piscem i bogoslovom posle pape Gligorija i Svetog Avgustina.
Beda Časni (Beda Venerabilis, 672/673–735) bio je anglosaksonski redovnik, teolog i istoričar, poznat po svojim djelima koja su obuhvaćala biblijske komentare, istoriju i prirodne nauke. Njegovo Tumačenje Apokalipse (Expositio Apocalypseos) jedan je od važnijih patrističkih komentara na Knjigu Otkrivenja (Apokalipsu), posljednju knjigu Novog zavjeta.
Osnovne karakteristike djela:
- Allegorijsko i moralno tumačenje – Beda pristupa Apokalipsi kroz alegorijsko i moralno čitanje, u skladu s tradicijom ranih crkvenih otaca (npr. Augustin, Jeronim). On ne naglašava eshatološka predviđanja budućih događaja, već više duhovne pouke za Crkvu.
- Uticaj ranih autora – Koristi djela prethodnika, posebno Tikonija, Augustina i Grgura Velikog, ali donosi i vlastite uvide.
- Crkva kao središnji simbol – Za Bedu, Apokalipsa prvenstveno govori o borbi i pobjedi Crkve kroz istoriju, a ne samo o krajnjem sudnjem vremenu.
- Jezik i stil – Iako teološki dubok, Beda piše jasno i strukturirano, što je tipično za njegov pristup.
Sadržaj i glavne teme:
- Sedam crkava (Otkr 2–3) – Beda ove poruke tumači kao upute za različita stanja u Crkvi, naglašavajući potrebu za vjernošću.
- Pečati, trube i zdenci (Otkr 6–16) – Ovi simboli prikazuju kušnje i progonstva koja Crkva prolazi, ali i Božju pravdu.
- Borba s Zmajem i Zvijeri (Otkr 12–13) – Zlo se očituje kroz hereze i progone, ali Krist će pobijediti.
- Novi Jeruzalem (Otkr 21) – Konačno ispunjenje Božjeg kraljevstva i nagrada za vjerne.
Značaj Bedina tumačenja:
- Beda je uticao na kasniju srednjovjekovnu egzegezu, posebno u zapadnoj tradiciji.
- Njegovo djelo pomaže razumjeti kako su srednjovjekovni teolozi čitali Apokalipsu – ne samo kao proročanstvo o kraju svijeta, već i kao duhovni vodič za Crkvu.
- Spaja istorijsko i mistično čitanje, što je tipično za patrističku hermeneutiku.
