Grad koji se nalazi negdje na ogromnim ravnicama Istočne Evrope, na pola puta između Varšave i Urala. Tačna površina ovoga grada i broj njegovih stanovnika nijesu poznati, ali se priča da je Ibansk džinovskih proporcija, i da zauzima značajan dio Evrope i Azije. Većina njegovih stanovnika nose prezime Ibanov.
Zahvaljujući naporima naučnika Ibanska, njegovi stanovnici su za glavu viši od ostalih Evropljana i Azijata. Ovo je posljedica progresivnih i istorijskih prilika, ispravne teorije i mudrog upravljanja koji su omogućili ljudima Ibanska da svakom od svojih postupaka daju istorijsku dimenziju. Ovo oni nekada postižu ni sami ne znajući za to, ili ne učestvujući sami u tome, ili čak bez pravih sposobnosti da urade ono što treba.
Opšte je poznato da je IŠVA (Ibanska škola vojne avijacije) najljepša i najveličanstvenija zgrada u čitavom gradu. Buržoaski modernista Le Korbizije, vidjevši ovu građevinu svojim očima, rekao je da on tu nema šta da radi i vratio se kući.
Arhitekte koji su projektovali zgradu IŠVA-e napravili su jedan manji propust koji je, međutim , odigrao značajnu ulogu u razvoju literature Toaletnog realizma. Oni jendostavno nijesu planirali toalete. Kasnije je postalo jasno da je to bio namjeran i maliciozan propust, jer su oni zastupali pogrešnu teoriju da budu eliminisani u početnoj fazi. Pisac Ibanov je tada napisao jednu rečenicu vrijednu pamćenja: „Ako iko bude uhvaćen, njega treba ukloniti“.
Istorija Ibanska sačinjena je od događaja koji zamalo što se nijesu dogodili, od događaja koji zamalo što su se dogodili, ali u poslednjem trenutku do njih ipak nije došlo, događaja koji su se odigrali na pogrešan način, u pogrešno vrijeme i na pogrešnom mjestu, događaja koji su se dogodili ali za koje se zvanično tvrdi da se nijesu odigrali, i događaja koji su se odigrali ali zvanično nijesu prihvaćeni kao takvi.
Istorija Ibanska kao da je živi dokaz ljepote kakvu je 1950, u Bueonos Ajresu, definisao direktor Nacionalne biblioteke: „Muzička“ – rekao je taj stari, mudri čovjek – „stanja sreće, mitologije, lica koje je izvajalo vrijeme, određeni sumraci i određena mjesta, pokušavaju nešto da nam kažu, ili su nam nešto kazala što nije trebalo da propustimo, ili tek što nam nijesu nešto kazala: ovo neizbježno otkrovenje do koga ne dolazi je, možda, estetska činjenica.“
Izvor: Aleksandar Zinovjev: Ziyayushchie Vysoty, Lozana, 1976.
