Sad tiho šumiš — bez bombi o boku
i nebo modro talasom se smije.
Svu čađ što leže plamno u tvom oku
Sutjesko, podaj vjetru da razvije!
Sluti li putnik neznan, žedan, što je
zastao začas nad romorom, pjenom,
šta krije gustiš, šta urvine tvoje
i šta odzvanja sa tvojim imenom?
Sluti li putnik staze stare sada,
tajnu što lezi u mraku mrčava,
ljepotu svježu proplanaka i trava i
rosu jutra skošenih livada;
sluti li putnik čas kad zatalasa
široka bitka, pjesna od užasa,
prodre li okom u trag slave skrite
po obalama vode plahovite?
Ja vidim krovlja gdje bi dah pepela i
trešnju rosnu što se oknu vine,
i travnim tragom sagnjila šinjela
čaure mrtve, razasuta rebra
prostirkom mekom tužne mahovine.
Ja vidim čete mrtve — i sad žive,
stabljikom svakom, i travkom i listom
tjemenom gore, dnom litice sive,
žive gdje hukti, gdje se žare ruke,
u sijeni svakoj, jarbolima luke
— i zatreperi svaka komunistom!
Sutjesko plaha, mir je lego tobom,
slegle se davne tutnjave prolomne!
Poklonik tužan nad Savinim grobom
ja raportiram komandantu svome —
i travom groblja ljubav tiho brizga
o skorom bljesku, suncu komunizma.
Dušan Kostić
