Crni labud,
to sam ja,
tajna reč Sunca,
slika što raste u umu Meseca i
poseje strasti, zebnje, radost, plimu katarze.
Crni labud,
to sam ja,
tragičar isti kao vreme,
vozač paklene kočije koja stiže do
ispovesti svih.
Crni labud,
to sam ja,
preskok anarhije,
arhaično me izgovara Sunce dok se
seća vremena i tajnih slika pesme.
Crni labud,
to sam ja,
iznad mene pobuna zvezda istovetna
kao ja,
kao vreme.
Uzburkanost oko mene,
odreza mi parče sirove stvarnosti.
Sanda Ristić Stojanović
