Pa­gan­ski bo­go­vi opi­je­ni te­škim vi­nom pje­va­ju raz­blud­ne pje­sme

Paganska

Na utri­ni is­pod gra­na­tog hra­sta ra­ste pe­ru­ni­ka, ko­pri­va, u da­lji­ni za­bo­ra­vljen na­sad pre­zre­le pše­ni­ce cr­ka­va pod bi­če­vi­ma zlo­kob­nog Sun­ca, br­zo se na­vla­če obla­ci, sa upa­lje­nih po­lja sla­po­vi pa­re uti­ču u raz­ja­plje­nu če­ljust ne­ba, si­jev mu­nje, stra­ho­vit tre­sak, og­nje­ni pi­je­tao mi pro­li­je­će iz­nad gla­ve i sva­lju­je me u ko­vi­tlac ko­pri­va.
Ka ho­ri­zon­tu, ka oba­sja­noj pre­dač­koj ku­ći ko­ja je čar­dak ni na ne­bu ni na ze­mlji, od­mi­če Pe­run Gro­mov­nik u či­jem bli­sta­vom oklo­pu se le­gu klup­čad zmi­ja. Po pše­nič­nom po­lju raz­bu­đe­nom le­de­nom ki­šom ska­če ogrom­ni di­vo­ja­rac či­ji ro­go­vi ci­je­pa­ju na­bu­bre­le obla­ke. Ko­pri­va mi ža­ri po­lo­mlje­no mo­kro ti­je­lo, otvo­re­na mi ka­pi­ja mra­ka u gla­vi.
Bo­žur i ivanj­sko cvi­je­će uz­di­šu u spar­noj mr­kli­ni, svje­tlu­ca u du­plji vi­di­ka op­ko­va­ni krov pre­dač­ke ku­će oza­ren plam­sa­jem va­tre kroz ko­ju pro­la­ze raz­i­gra­ne di­vot­ni­ce bes­krv­nih li­ca u bi­je­lim ha­lji­na­ma što za­plju­sku­ju bo­so­ti­nju sto­pa­la. Ču­je se plač­ni jek fru­le.
Če­tvo­ro­gla­vi Sve­to­vid pra­ćen ro­ji­štem svi­ta­ca je­zdi na la­koj bi­je­loj ko­bi­li, od­ska­ku­ju kao og­nje­na klup­čad te­ške amaj­li­je od zla­ta, sre­bra i dra­gog ka­me­nja na nje­go­vim gru­di­ma. Sva če­ti­ri li­ca mu oka­me­nje­na, zmij­ski po­gle­di mrač­nim vje­đa­ma za­svo­đe­ni, ču­je se to­pot ko­ji ga sta­roj ku­ći od­no­si.
Ras­pa­me­ćen noć­nim utva­ra­ma, zgr­čen kao fe­tus pod ne­pre­gled­nim ne­bom, bra­nim se drh­ta­vim bo­ga­lja­stim ri­je­či­ma, okraj­ci­ma ri­je­či, kr­ho­ti­na­ma gr­la: kas kas ko­bi­la to­var so­li no­si­la po­daj­te joj si­jen­ca da oždre­bi ždrep­ca… Tek što se če­tvo­ro­gla­vi Sve­to­vid na bi­je­loj ko­bi­li ras­to­pio na mrač­nom ho­ri­zon­tu iz šu­me is­plo­vi­še vra­ni ko­nji, na pr­vom ja­še Sva­rog, na gla­vi mu ka­pa sa bi­vo­ljim ro­go­vi­ma, na ra­me­nu ras­kri­lje­ni orao u vječ­nom uz­le­tu ogla­šen le­de­nim kri­kom, iza nje­ga du­go­ko­sa Vi­da pla­me­nih oči­ju, raz­dr­lje­nih buj­nih gru­di i go­lih ama­zon­skih bu­ti­na. Za nji­ma, na ve­ćem od­sto­ja­nju, Du­brav­ko i Lju­blje­ni­ca, po­ska­ku­ju na raz­i­gra­nim vran­ci­ma za­ni­je­ti pje­smom i vr­tlož­jem ne­ba ko­je br­zim le­pe­tom pre­kr­o­ji­še pre­pla­še­ne di­vlje gu­ske-pret­hod­ni­ce Tri­gla­va na hro­moj ko­nji­ni.
Tro­gla­vo ču­do sa po­ve­zom na oči­ma iz­ja­ha iz mra­ka ga­ze­ći gr­men spa­ru­še­ne zo­ve, u ru­čer­di mu ko­plje za­og­nje­nog vr­ha, o be­dru za­nji­ha­na, mje­se­či­nom iz­o­štre­na sa­blja.
Bi­je­li vuk mi se za­gle­da u uža­snu­te oči, opr­lji me smrad­nim za­da­hom, za­škro­pi me ba­lom sa lan­da­ra­ve je­zi­či­ne. Bi­je­li vuk ma­lo po­sto­ja, pa se na­glo osvr­nu i hra­ma­ju­ći ot­ka­sa do ru­bi­šta mra­ka da sa­če­ka Ve­le­sa ko­ji uplo­vi u ti­tra­vi vi­do­krug po­di­žu­ći skip­tar iz­li­ven u zla­tu ka iz­gri­že­nom Mjesecu. Konj se pro­pe pod njim, pa ga od­ne­se osta­li­ma.
Dje­voj­ke kraj va­tre po­ski­da­še bi­je­le ha­lji­ne, za­nji­ha­še se za­bu­bre­li pu­po­lji na gru­di­ma, mo­kre ko­se im vi­ju­ga­ju niz le­đa kao zmi­je le­de­ni­ce. Ras­tva­ra se bo­kor pje­sme: Oj uba­ve mla­de mo­me, La­do, La­do…ob­re­to­še se cvi­jet­ni vi­jen­ci na dje­vo­jač­kim gla­vi­ca­ma.
Po­ja­vlju­je se naj­ljep­ša na ta­la­si­ma svje­tlo­sti. Bi­je­la put, zla­ta­sta ko­sa, krup­ne oči lju­bi­ča­ste, ote­kle mo­kre usne. Ti­je­lo lom­no, nji­še bo­ko­vi­ma kao la­đi­ca u za­mam­nom ga­zu, či­ni mi se po­zi­va me mah­nuv­ši ru­kom.
Sta­kle­ne no­ge is­ko­ra­či­še ka njoj, na­pra­vih ne­ko­li­ko ko­ra­ka sa­ple­ten slut­njom lu­de sre­će kad me lju­ti­ti Ja­ri­lo na po­ma­mlje­nom ko­nju stro­va­li na­zad u ko­pri­vu, sa ma­mu­za­ma mu vr­ca­ju ka­pi slat­ke gu­ste kr­vi.
Ja­ri­lo do­ko­pa La­du, po­di­že je na konj­ski hr­bat i po­ju­ri ka pre­dač­koj ku­ći. Osta da le­lu­ja nad va­trom njen ras­tu­že­ni omam­ni smi­jeh. Da ci­lik­će kao ve­čer­nje mo­li­tve­no zvo­no.
Za­ko­vi­tla vje­tar, za­le­le­ka­še kro­šnje, raz­bje­ža­še se go­le dje­voj­ke, utu­li se va­tra, pro­su se gro­zo­mor­je mu­škog gro­ho­ta, kri­la­ti Stri­bog pro­le­ti ne­bom za­si­pa­ju­ći nji­vi­šta i pše­nič­na po­lja sla­nom stu­de­nog stra­ha.
Slu­đen gro­zom ša­pu­njam: Idi u le­lej­sku go­ru gdje pje­tli ne po­ju gdje ov­ce ne ble­je gdje ko­nji ne vri­šte gdje psi ne la­ju gdje dje­voj­ke ko­su ne če­šlja­ju idi u vi­si­nu idi u du­bi­nu ov­dje ti mje­sto ni­je…
Stri­bo­gov šlem je za­mije­nio Mje­sec na ne­bu. Bi­je­le se raz­ba­ca­ne ha­lji­ne smr­šte­ne kao zmij­ski svlak. Pa­gan­ski bo­go­vi opi­je­ni te­škim vi­nom pje­va­ju raz­blud­ne pje­sme. La­da, pla­šlji­va i uz­drh­ta­la, tr­pi ugri­ze po­di­vlja­lih po­gle­da, uje­da­ju nje­ne otvr­dle doj­ke, šti­pa­ju i gre­bu nje­na za­teg­nu­ta be­dra. Du­brav­ko je za­ja­hao Lju­blje­ni­cu u šlji­vi­ku iza ku­će, ko­vi­tla se ma­gla po­žu­de…
Mo­to­kul­ti­va­tor pod pro­zo­rom pre­ki­da mi san. Ro­đo pa­li, pa di­mu­ni ve­se­lo smo­ta­nu her­ce­go­vač­ku ški­ju. Kad se ve­se­lo na­klo­ko­će­mo kao so­mo­vi u ka­fa­ni Po­či­nak lo­vi­će­mo bi­je­le vu­ko­ve u cr­nim šu­ma­ma.