Blackmail, igrani, triler, UK, 1929
REŽIJA: Alfred Hitchcock
ULOGE:
Anny
Ondra,
John Longden,
Sara Allgood,
Charles
Paton,
Donald Calthrop
SCENARIJ:
Alfred
Hitchcock,
Ben W. Levy,
Charles Bennett (po komadu Charlesa
Bennetta)
FOTOGRAFIJA:
Jack
E. Cox
GLAZBA:
Jimmy
Campbell,
Reginald Connelly
MONTAŽA:
Emile
de Ruelle
SADRŽAJ:
Djevojka
Alice White u vezi je s Frankom Webberom, detektivom Scotland
Yarda.
Jedne večeri oni se posvađaju i Alice završi u stanu slikara koji
ju pokuša silovati. Ona ga, u samoobrani, ubije. Slučaj je
dodijeljen njenom zaručniku Franku koji otkrije da je njegova Alice
u sve umiješana i to krije od svojih šefova. No, tada u igru ulazi
jedan ucjenjivač… Prvi Hitchcockov zvučni film u kojem je
pokazao, uz sklonost za izbor spektakularnih ambijenata, kako u filmu
stvoriti sugestivni ugođaj i suspens upotrebom
zvuka.
C/B, 96′
http://kinotuskanac.hr/movie/ucjena
Blackmail (sh. Ucjena) je britanski crno-bijeli film snimljen 1929. godine u režiji Alfreda Hitchcocka, poznat kao prvo zvučno ostvarenje u njegovoj filmografiji i jedan od prvih britanskih zvučnih filmova uopće.
Blackmail je originalno bio zamišljen kao nijemi film, kao takav se počeo snimati, a Hitchcock je na kraju i napravio posebnu nijemu verziju, namijenjenu tadašnjim britanskih kino-dvoranama koje nisu imale zvučnu opremu. Usred snimanja je producent John Maxwell, potaknut popularnošću američkih zvučnih filmova, odobrio Hitchcocku da snimi i potpuno zvučnu, odnosno “govornu” verziju. Hitchcock je spremno prihvatio izazov, uključujući primjetan češki naglasak Anny Ondra koji nije predstavljao problem u nijemoj eri, ali koji je publiku zvučnog filma mogao razuvjeriti da na ekranu gleda lik Engleskinje. Hitchcock je taj problem riješio tako što je angažirao britansku glumicu Joan Barry da van kamere izgovara njene replike, dok ih je Ondra “govorila” na “playback”.
Hitchcock je u filmu također pokazao spremnost na inovacije, odnosno eksperimentiranje sa novom tehnologijom, sa kojom se mnogi njegovi tada daleko ugledniji kolege još nisu bili spremni suočiti. To je uključivalo korištenje riječi “nož” i drugih zvučnih efekata kako bi se na izuzetno efektan način prikazalo duševno stanje protagonistice. Zahvaljujući završnoj sceni snimljenoj u Britanskom muzeju Blackmail je predstavljao prvo ostvarenje u kome je Hitchock koristio znamenitosti kao lokacije, odnosno prvo ostvarenje u kome je koristio svoj česti motiv plavuše u nevolji. Blackmail se zbog toga smatra jednim od najvažnijih ostvarenja u Hitchcockovoj karijeri.
