Zbirka odabranih tekstova Karla Manhajma (1893–1947), najznačajnijeg i najuticajnijeg autora koji je dao trajno obličje sociologiji znanja, pokušaj je da se na jednom mestu predstave one Manhajmove ideje koje ga čine velikanom evropske sociologije. Uprkos raznolikosti tema kojima se bavio, a koje pripadaju različitim disciplinarnim okvirima (sociologija kulture, sociologija obrazovanja, sociologija politike, socijalna psihologija), ipak se sociologija znanja može smatrati ključnim i povlašćenim disciplinarnim okvirom Manhajmove sociologije. Stoga sve tekstove u ovoj hrestomatiji povezuje njegova ideja da društvo i ljudsko znanje nisu odvojeni entiteti, to jest da je znanje proizvod društva i istorijskih prilika neke epohe. Iako je većina Manhajmovih tekstova dostupna na našem jeziku, namera priređivača je bila da izdvoji one tekstove koji na najbolji način reprezentuju njegovu intelektualnu autentičnost. Priređivač se posebno zahvaljuje svim saradnicima i prevodiocima na nesebičnoj pomoći.

Karl Manhajm  (Károly Mannheim) je rođen 27. marta 1893. godine u Budimpešti, u jevrejskoj porodici koja je pripadala srednjoj klasi. Ranu mladost, sve do završetka gimnazije, Manhajm je proveo u Budimpešti. Nakon tog perioda započinje studije u Berlinu, Parizu, Frajburgu i Hajdelbergu. Ova rano otpočeta lutanja po evropskim univerzitetskim gradovima nikada se neće zaustaviti, te se s pravom može reći da je on jedan od onih evropskih socioloških migranata, poput Luisa Kozera, Maksa Šelera, Alfreda Šica, koji su prenosili ideje hermeneutičke i istorijske nemačke sociološke tradicije. Ukoliko bi se mogla skicirati izvesna periodizacija Manhajmovog života, ona bi svakako trebalo da obuhvati mađarski period (do 1919. godine), koji je obeležen bliskim prijateljstvom i značajnim, ali često u preispitivanjima Manhajmove sociologije i precenjenim uticajima Đerđa Lukača i budimpeštanskog kruga angažovanih intelektualaca. Ovaj period se završio raspadom Mađarske sovjetske republike, kada Manhajm trajno napušta Budimpeštu i seli se u Nemačku. Nemački period (od 1919. do 1933. godine) obeležen je Manhajmovim boravkom na mnogim univerzitetima, kao i snažnim uticajima najznačajnijih nemačkih sociologa i filozofa tog vremena. Još 1914. godine Manhajm je slušao predavanja Georga Zimela u Berlinu, a kasniji presudni uticaji dolazili su od Vilhelma Diltaja, Edmunda Huserla, Maksa Vebera i delimično Maksa Šelera. Od 1922. do 1925. godine Manhajm boravi na Hajdelberškom univerzitetu, gde je i doktorirao, a disertacija pod nazivom Strukturna analiza epistemologije (1922) već tada je nagovestila njegovu trajnu zaokupljenost problemima sociologije znanja i potragu za sistematizacijom i sintezom. U tom periodu angažovan je kao saradnik Alfreda Vebera, čiji su uticaji takođe ostavili trajan pečat na njegovu sociologiju. Godine 1926. Manhajm od Vebera dobija i zvaničan poziv da predaje sociologiju u Hajdelbergu, nakon habilitacije u Privatedozenta (1925). Na istom univerzitetu 1929. godine postaje profesor sociologije i ekonomije. Na Univerzitetu Johan Volfgang Gete u Frankfurtu u periodu od 1930. do 1933. godine dobija angažman profesora sociologije, a jedan od njegovih asistenata bio je i Norbert Elijas. Engleski period (od 1933. do 1947. godine) započinje dolaskom nacista na vlast, kada Manhajm, kao i mnogi jevrejski intelektualci tog vremena, trajno napušta Nemačku. Kao već afirmisan i uticajan evropski sociolog Manhajm je angažovan kao predavač na Londonskoj školi za ekonomiju i političke nauke (LSE) sve do 1941. godine, kada prihvata poziv Freda Klarka, direktora Instituta za pedagogiju pri Londonskom univerzitetu, da, pored Londonske škole za ekonomiju, predaje sociologiju i sociologiju obrazovanja kao gostujući profesor na ovom institutu. Godine 1946, samo godinu dana pred smrt, u potpunosti zaokupljen sociološkim problemima obrazovanja, prihvatio je mesto redovnog profesora na Institutu za obrazovanje. Tokom svog engleskog perioda Manhajm je uređivao i čuvenu Internacionalnu sociološku biblioteku (International Library of Sociology and Social Reconstruction) u kojoj su objavljene brojne uticajne sociološke studije. Neposredno pred kraj života bio je nominovan za direktora UNESCO-a, ali tu funkciju nije mogao da prihvati. Umro je 9. januara 1947. godine u Londonu u pedeset i četvrtoj godini. Iako je prerana smrt ovog velikana sociologije sputala njegove težnje da zaokruži sociološki opus raznorodnih i u velikoj meri nesistematizovanih i nepovezanih tema, Manhajmove ideje su upravo stoga do danas ostale žive, obavezujući sve one koji nastoje da društvo vide iza događajne istorije i empirijske pojavnosti na širinu i mnogostrukosti značenja koje ljudi pripisuju sebi i svetu koji stvaraju.