Ona ne zna ništa o vanjskom svijetu
ali zna sve o srcu:
papirno suhi prsti stežu mladu ruku
dašak od osamdeset godina u cvjetnoj haljini –
prilaziš bliže, a onda slabašni ustajali dah
na tvom licu vodi
do percepcije nečeg jedva živog.
Vatra je njen tlakomjer
čak i nakon što sunce pređe prag
ulice koja se preselila u budućnost
srce joj je napućeno jeftinim ugljenom
koji se poput zemljine jezgre odražava
u kamenim očima, ponovo im darujući vid.
Mrtve lično poznaje
oprala je snažne udove mladom suprugu
spustila pogled do mrtvorođenčeta
identifikovala sina usmrćenog
u pustoši gradilišta
svake kosti kamenom ciglom srskane do srži
s crvenom rupom smrti na potiljku:
ali patnja ju je oblikovala
eteričnu poput vjetra u brodskim jedrima
ispunjava sobu od poda do stropa–
staro srce tuče snažno poput kugle za rušenje.
Gary Allen
